Ik verga van de pijn. Ik weet me geen houding te geven. Al mijn ribben zijn gekneusd, mijn schouders, mijn bekken,...
Omdat ik te ziek werd en het appartement waar we woonde echt niet meer ging, moesten we verhuizen. Alleen, een probleempje. Hoe moesten we mijn elektrische rolstoel verhuizen zonder aangepaste auto?
 |
| foto via Pixabay |
Dus veel later dan ik eigenlijk wou, kon ik de bus nemen. Medepassagiers waren heel behulpzaam en ik geraakte vlot de bus op.
Ik plaatste me op de voorziene plaats midden in de bus, zette netjes de remmen op. Helaas beschikken lijnbussen niet over verankeringspunten voor elektrische rolstoelen. Maar ja, zo'n stoel weegt 150kg. Dus die gaat zomaar niet schuiven of vallen. T is te zeggen, dat denk je dan toch (en had ik in het verleden ook nog nooit meegemaakt). Kinderwagens die daar staan vallen toch ook niet om?
Helaas nam deze buschauffeur het niet zo nauw met de snelheidslimieten en vloog hij door de bochten. Mijn stoel verschoof al een paar keer. Dus bij elke bocht probeerde ik me toch, tegen beter weten in, ergens aan vast te houden. Na een paar keer schuiven, ging het goed mis. Ik viel met rolstoel en al om. Plat op de grond op mijn rechterzijde. Ik voelde direct dat er goed wat mis was. Dus kwam de ambulance. In het ziekenhuis bleek 'gelukkig' alles maar uit de kom te zijn geweest. Tja, dat heb je met Ehlers-Danlos. Dus ben ik van kop tot teen gekneusd. En mijn rolstoel, die is kapot.
Dus nu zit ik helemaal aan huis gekluisterd en kan ik niets meer doen. Elke beweging doet pijn. Niezen, sokken uitdoen, tanden poetsen,.... ik voel het door heel mijn lichaam.
Ik kan ook niet meer eventjes naar buiten om mijn hulphond uit te laten, want mijn rolstoel is stuk.
De rolstoel was voor mij al een groot stuk onafhankelijkheid dat ik terug kreeg. Maar na deze farce ben ik er nog meer van overtuigd dat ik nood heb aan een aangepaste wagen. Als je al een trein of bus krijgt gereserveerd is het niet eens veilig!
Natuurlijk komt dit alles op een heel vervelend moment. Want bij een verhuis horen dozen die uitgepakt moeten worden. Maar dat zal toch eventjes moeten wachten. Eerst zo goed mogelijk genezen, alles afhandelen met de verzekeringen (want geloof me, ziekenhuisfacturen zijn duur, maar rolstoelen nog duurder). En dan verder sparen voor mijn eigen auto! Dat ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil op een veilige manier.
En als laatste blijf ik mij inzetten voor toegankelijk én veilig openbaar vervoer. Want het blijft een feit dat juist is, er zijn te veel auto's op de weg. Maar ja, als je zoals mij dagen op voorhand ritten moet aanvragen en dan nog niet veilig vervoerd kan worden, laten ze je weinig keus.
Ik heb een beperking, maar die zou niet zo beperkend mogen zijn zoals ze nu is.
Onze maatschappij is niet aangepast genoeg. Vroeger als je slecht kon zien, was dat een groot probleem. Ondertussen bestaan er brillen/lenzen, kan je je ogen laten laseren en weet ik veel wat. Slecht zien is geen beperking meer in deze maatschappij (op echt slechtzienden en blinden na). Zo zou dit ook moeten worden voor rolstoelgebruikers. Wij zijn ook maar mensen. Die door een of andere manier in een rolstoel zijn belandt. Maar daardoor zijn we niet minderwaardig!
Laatst was ik in Nederland. Elke tram was daar voorzien van een oprijplaat voor rolstoelen. Niets op voorhand aan te vragen. Gewoon zoals een gezonde persoon naar de halte gaan, opstappen en afstappen waar jij wilt.
Of probeer maar eens een dagje te gaan shoppen met vriendinnen. Niet simpel! Borduren en trapjes om winkels binnen te geraken, te smalle doorgangen om van de pashokjes nog maar te zwijgen. De kleine zelfstandige boetieks begrijp ik nog. Maar grote ketens als Zara of Galaria Ino. Vergeet het maar. Daar kunnen wij, rollende mensen niet binnen. En dat frustreert mij enorm. Ziek zijn is nog niet erg genoeg op zichzelf, maar de maatschappij maakt je nog zieker dan je bent. En uiteindelijk geraak je in een sociaal isolement omdat je nergens geraakt en/of nergens binnen geraakt.
En zo lang ik kan, zal ik hiervoor blijven vechten. Want het is niet omdat mijn gewrichten het begeven dat ik thuis moet zitten wegkwijnen.
PS: Je kan me altijd een steuntje geven via deze link: zo kan ik toch weer veilig de deur uit.
PS 2: Zo nu weten jullie waarom het hier de komende tijd weer eventjes wat stiller gaat zijn
